
تاریخچه کشف فلز پالادیوم
پالادیوم در سال ۱۸۰۲ توسط شیمیدان ویلیام هاید ولستون کشف شد که در آن زمان مشغول آزمایش پالایش پلاتین بود.
وی به طور اتفاقی با حل کردن پلاتین در مخلوط اسید نیتریک و اسید هیدروکلریک این فلز را کشف کرد و پس مانده را بررسی کرد.
او تصمیم گرفت به جای انتشار کشف جدید خود آن را عنوان نقره جدید در بازار بفروشد.
پس از علنی شدن کشف این فلز ، پالادیوم(Pd) به عنوان درمانی برای سل محبوبیت یافت. با این حال به دلیل عوارض جانبی
نامطلوب مصرف آن متوقف شد و تا سال ۱۹۹۰ دوباره محبوبیت پیدا نکرد ولی این بار وارد صنعت اتومبیل سازی جهت استفاده
در مبدل های کاتالیزوری شد.
(پالادیوم)
( پلاتین)
(رودیوم)
(Pd)
این فلز کاتالیزوری عالی برای واکنشهای شیمیایی شامل هیدروژن و اکسیژن از جمله هیدروژنه شدن ترکیبات آلی اشباع نشده است.
در شرایط مناسب Pd بیش از ۹۰۰ برابر حجم خود هیدروژن جذب می کند. طی این روند پالادیم منبسط ، سخت تر ، قوی تر و
انعطاف پذیر تر می شود. جذب هیدروژن همچنین باعث کاهش هدایت الکتریکی و حساسیت مغناطیسی فلز خواهد شد.
(Pd)
پالادیوم (Pd)نسبت به سایر فلزات گروه پلاتین واکنش پذیرتر است. به عنوان مثال ، با اسیدهای بیشتری نسبت به سایر فلزات
پلاتین مورد حمله قرار می گیرد. در فرم اسفنجی حتی در اسید هیدروکلریک با حضور کلر یا اکسیژن حل می شود.
این فلز به سرعت توسط اکسیدهای قلیایی ذوب شده و توسط پراکسیدها و همچنین توسط فلوئور و کلر در حدود ۵۰۰ درجه
سانتی گراد (۹۳۲ درجه فارنهایت) مورد حمله قرار می گیرد.